Çocuğumuzun bedenen ve ruhen bütünlüklü ve sağlıklı gelişmesi için anne, baba veya bakıcısı olarak becerilerimiz üzerine düşünmek, çocuğumuzun gelişiminde ne kadar etkili olduğumuzu anlamamıza, değerlendirmemize yardımcı olacaktır.
Çocuk bize ihtiyaç duyduğunda veya bir sıkıntı yaşadığında ilgilenen kişi olarak tavrımız susturmak, ötelemek, reddetmek olmamalıdır. Çocuğumuz ister olumlu, ister olumsuz bir davranışta bulunsun, ilk olarak davranışını ne olduğunu, neden olduğunu, bu davranıştan ne anlamamız gerektiğini düşünmeliyiz. Elbette çocuklar davranışlarıyla anne babaya mesajlar verirler. Örneğin çocuk çok sevdiği yemeği dahi reddediyorsa burada kendisiyle ilgilenmemizi, bir sıkıntısını anlamamızı bekliyor olabilir.
Ama eğer çocuğumuzun davranışının altında yatan nedeni anlamaya çalışmıyorsak o halde çocğumuzla ilişkimizde kendimizi merkeze koyuyoruz demektir. Yani burada anne, baba veya çocukla ilgili kişinin istek ve ihtiyaçları önemlidir. Ebeveyn bu duurmda öncelikle çocuğunu onun doğal gelişimi, yeteneklerine uygun bir şekilde desteklemiyor tam tersine kendi kafasında çocuk nasıl olsun istiyorsa o şekilde yönlendirmeye çalışıyor demektir.
Eğer çocuğu anlamaya çalışıyor, gelişimini dikkatle gözlemliyor ve bu sayede neye ihtiyacı var veya neyden rahatsız oluyor kavrayabiliyorsak, çocuğu merkeze alıyor ve bu yolla onun gelişimini sağlıklı destekliyoruz demektir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder